Αποκαλυψη, ουτοπια και ιστορια
- Condition: Used
Ζούμε σε μια εποχή που κατέρρευσαν τρεις ουτοπίες. Λίγο πριν από τα μέσα του 20ού αιώνα, κατέρρευσε η ουτοπία της φυλετικής καθαρότητας, αλλά και της οικουμενικής κυριαρχίας του λευκού ανθρώπου. Προτού περατωθεί ο αιώνας, κατέρρευσε η ουτοπία της κοινοκτημοσύνης. Τώρα, με την τρέχουσα κρίση, ζούμε την κατάρρευση της κοινωνίας της ευημερίας και του καταναλωτισμού, μιας κοινωνίας στην οποία θα έσβηναν οι συγκρούσεις όπου θα παρέδιδε ευτυχισμένα το πνεύμα η Ιστορία. Αν όλα αυτά τα είχε κανείς προφητέψει ότι θα συμβούν συμπυκνωμένα, στα όρια μιας ζωής, τότε το βιβλίο του θα διαβαζόταν με το ίδιο δέος που επί αιώνες διαβάστηκε η Αποκάλυψη του Ιωάννου. Η εποχή που ζούμε δεν υστερεί σε τίποτε από όσα οραματίστηκαν προηγούμενες εποχές για το μέλλον. Πώς όμως όλα αυτά διαμόρφωσαν τη συνείδηση των ανθρώπων; Πώς μπορούν να σκεφτούν πλέον το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον; Πώς να σκεφτούν μαζί ουτοπίες που έδυσαν και καινούργιες που ανατέλλουν, ουτοπίες που έγιναν δυστοπίες και πραγματικότητες μετα-ουτοπικές; Αντικείμενο αυτού του βιβλίου είναι το ερώτημα: Πώς, μέσα από τις αναμονές, τις εκπληρώσεις και τι διαψεύσεις, μεταμορφώθηκε η ιστορική συνείδηση; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
"Συχνά ίσως σκεφτόμαστε τον ιστορικό σαν τον επιστήμονα που μελετάει το παρελθόν όντας τόσο στενά συνδεδεμένος με αυτό, μονίμως σκυμμένος στα γραπτά και τα βιβλία του, πολύ απασχολημένος με την έρευνά του, ώστε τελικώς κατατάσσουμε και τον ιστορικό σχεδόν στο... παρελθόν. Διατρέχοντας όμως τα περιεχόμενα αυτού του τόμου, βλέπουμε πως ο συγγραφέας του δεν ενδιαφέρεται να αποπειραθεί μια "προφητική θέαση του παρελθόντος", αλλά επίσης, και πιθανώς περισσότερο, "μια νέα συνάντηση με το μέλλον": η αποκάλυψη του Ιωάννου, η Άλωση της Κωνσταντινούπολης, η εξίσωση της ευτυχίας, η cyber-culture ουτοπία και η προτροπή της Βιρτζίνια Γουλφ "να σκεφτούμε το παρελθόν μέσα από τη ζωή των μανάδων μας" δεν δυσκολεύονται διόλου να βρεθούν κάτω από την ίδια στέγη, και μάλιστα συχνά όχι με τη σειρά που θα περιμέναμε. Ο ιστορικός Αντώνης Λιάκος μάς ξεκαθαρίζει ήδη από το προοίμιο του βιβλίου του πως (ο αναγνώστης, άρα και ο ίδιος) μόνο καθηλωμένος δεν στέκεται, αντιθέτως, "συμμετέχει σε μια παρέα που πορεύεται, παρατηρεί, κοντοστέκεται και σχολιάζει"- την παρέα, θα λέγαμε, της ανθρωπότητας. [...]
Ο ελάχιστα υπομονετικός αναγνώστης εύκολα θα διαπιστώσει πως η ανάγνωση-διαδρομή αυτού του πολυσέλιδου και μεγαλεπήβολου εγχειρήματος είναι πολύ λιγότερο δύσβατη απ' όσο θα περίμενε: ο συγγραφέας εναλλάσσει διαρκώς τα εργαλεία του, περνώντας από την προφητεία στην πρόοδο διαμέσου της ψυχανάλυσης, της κοινωνικής πολιτικής, της βιολογίας, της λογοτεχνικής θεωρίας και της καθημερινότητας, έμπρακτα αποδεικνύοντάς μας πως η ιστορία δεν είναι γεγονότα αλλά άμεσα συνυφασμένη με την ύπαρξη και τη ζωή μας. Το χιούμορ, η ευρηματικότητα και η εικονοποίηση ποτέ δεν παραμελούνται από τον Αντώνη Λιάκο." (ΠΑΥΛΙΝΑ ΜΑΡΒΙΝ, ATHENS VOICE, 12-1-2012)
